Mówiąc to, Gawryło Afanaś/jewić,

Zerwawszy się ze swego perskiego dywanu,

Machał ręką, podskakiwał,

Krzyczał, jakby sam był na tych łowach,

Jakby właśnie szczuł psami szczwaną lisicę...

Nasi wędrowcy słuchali w milczeniu,

Patrzeli nań, ciesząc się widowiskiem

I pod wąsem cicho pośmiewając...

*Oj, ty z psiarnią pogoni za zwierzem!

Zapomną o niej panowie szlachta,

Lecz ty, odwieczna Rosjan pociecho,

Pozostaniesz w naszej pamięci

Na wieki wieków i po wieczne czasy!

Nie o siebie tutaj się frasujem;

Żal nam, żeś ty, Matuszko, nasza Rosjo,

Wraz z polowaniami utraciła

Swoje rycerskie, wojownicze,

Imperatorskie oblicze!

Bywało, że jesienią

Nawet do pół setki panów

Zjedzie się gdzieś het! na bezpańskie ugory,

A u każdego z nich setka psów gończych

Pod nadzorem dwunastu psiarczyków konno

I pieszo, i przy każdym panu swój własny kucharz

Z prowizją i całym polowym obozem.

Kiedy tak z pieśniami i dętą orkiestrą

Wyruszasz na takie wielodniowe polowanie,

To jakby dywizja kawalerii szła na bój!

1865