Tak nas, łobuzy jeden z drugim, pozbadli!

Dobrze wiedzą, że nie do Kriwonogowa,

Tego malowanego Francuza zza miedzy z darami przychodzą!

A wtedy z nimi wypijesz,

Po bratersku pogawędzisz;

Żonka moja własnymi rączęty

Po czareczce winka każdemu naleje,

Dzieciaczki zaś maleńkie, nasze panięta,

Pierniczki darowane oblizują

I przysłuchują się opowieściom ciemnego chłopstwa

O trudach ich pracy najemnej,

O obcych dalekich stronach,

O białych nocach w Petersburgu, o Astrachaniu*),

O Kijowie, o Kazaniu nad potężną Wołgą...

Tak właśnie, bracia dobrodzieje,

Żyło się nam jak w tym Raju,

Dobrze mówię?..*

- Święta to prawda. Jaśnie państwu

Życie się ścieliło jak po tych różach.

Nic tylko zazdrościć!

*I wszystko to minęło jak złoty sen!

Psssst! Słyszycie te żałobne dzwony?...*

Wędrowcy nadstawili uszu,

I rzeczywiście: od strony wsi Kuźmińskie

W porannym powietrzu dobiegały

Pierś ściskające ponure dźwięki cerkiewnych dzwonów. *Święte odpoczywanie

I królestwo niebieskie racz im dać, Panie!* -

Chórem powiedzieli nasi chłopkowie

I przeżegnali się znakiem krzyża...

1865

..................................................................

*) Astrachań - przeszło półmilionowe piękne stare miasto nad Morzem Kaspijskim