Przejdź do komentarzyBallada o dziewczynach ze słowami we włosach
Tekst 105 z 139 ze zbioru: Liryki rzucone na porywisty wiatr
Autor
Gatunekpoezja
Formawiersz / poemat
Data dodania2021-10-03
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń851


Przycupnęły w kąciku

Miały wierszy bez liku

Urodzonych bez trudu

Z życia, zewsząd lub z nudów


Trzy dziewczyny od pióra

Ze słowami jak ulał

Upiętymi we włosy

Na bal


Każda w zwiewnej sukience

Z poematem na serce

Bez którego tak bolał

Je świat


Wiersze w dawkach na co dzień

A od święta coś z prozy

Co nie dało we włosy

Się wpleść


W ich kąciku aż miło

Od tych słów, które miłość

Kołysały leciutko

W ich snach


Czasem któreś załkało

Że bywało zbyt mało

Słodkich zaklęć, bo zdusił

Je czas


Więc ten czas zatrzymały

Wielokropkiem na biało

Wysypanym spod żeber

Na wiatr


Trzy zwyczajne dziewczyny

Ktoś jął za to je winić

Że jak głupie zmieszały

Śmiech, łzy


W świecie, w którym stopami

Stuka rytm ulicami

I że zbędne te wiersze

Więc szaa



Przycupnęły w kąciku

Razem z ciszą bez liku

Urodzoną bez trudu

Z ludzi, zewsząd lub z nudów











  Spis treści zbioru
Komentarze (3)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
W jednym skromnym kątku przycupnięte aż trzy dziewczyny ze słowami we włosach

(patrz nagłówek i kolejne strofy ballady, która ze swej natury najczęściej jest niewesoła, i opowiadana w niej historia zwykle źle się kończy)

to metafora potrójnej marnej doli JEDNEJ poetki; jej przeznaczeniem jest pełen ludzkiego rozgwaru ulic świat bez serca, świat, w którym jakieś /gupie/ wiersze są czymś kompletnie niepotrzebnym - i zbędnym.

(vide przedostatnia strofa)

XIX-wieczny duński pisarz Hans Christian Andersen swój cudowny nieśmiertelny świat niezwykłych baśni tworzył w identycznej pustce zatłoczonych szumnych ulic...
avatar
Trzy zwyczajne dziewczyny
Ktoś je za to jął winić
Że jak głupie zmieszały śmiech
I łzy

bo w tym ciśnieniu bezdusznej materii nie masz innego scenariusza:

Poeta zawsze będzie tylko j e d e n.

Sam przeciwko całej tej pustej magmie dookoła
avatar
Trzy poetki z ballady przycupnęły w kąciku, wiersze kładły w szuflady. I o co tyle krzyku?
© 2010-2016 by Creative Media
×