deszcz wycina psikusa 

psychika niegdyś zielona 

dziś usycha 

niczym zwiędły listek u Asnyka 

każda kropla boli na tysiąc sposobów 

byłem sam 

teraz dwóch niosę w sobie 

rozdwojenie jak włosy jak paznokcie 

na oknie stróżki łez 

brudem smaruje twarz 

idę nie wymyślam 

brudne ręce nieczyste myśli 

uwiera bagaż wspomnień na ramieniu 

w tablecie wiadomości o świecie 

na krawędzi tańczy kawowa ćma 

trzepot skrzydeł przy świeczce 

ogień w sercu 

boli głowa od niechcianych wiadomości 

w samotni czuję się najlepiej z gliny lepię garnki 

oddycham powietrzem nieświeżym oddechem 

zalewa mnie krew pociągi ciągną wagony 

jak węgiel czarny moja maska w słońcu lśni