Podziękuję Ci za moją autobiografię.

Podziękuję za marzenia,

które nie mają nic wspólnego z życiem.

Pękła ostatnia myśl -

ciało przypomina rozterkę,

jakiej nie zaspokoi płodna nadzieja,

przypadkowa noc, pocałunek

nie do pary.

Nie wiem, których drogowskazów

słuchać - poczętych w sumieniu

czy na skrawku niezapisanej kartki?

Gdzieś nieopodal tańczy swą

śmierć melancholia - nie jest tym

samym szeptem, dla jakiego mogłabym

obudzić się bez skargi.

Płynie we mnie krew wątpiących - czarna,

oleista i niepewna swojego istnienia.

Przebudziła się wiara,

która nie pozwala kochać się

w szaleństwie, pogrążać

w nienawistnych łzach.

Może to wszystko jest życiem

przejściowym, tyle że wykrytym za późno?

Może tęsknię za sumieniem,

jego podrygiem?

Nie wierzę w ciepło Twoich ramion,

nie wierzę w przerzuty marzeń na życie.