tak, wkraść się, zwariować wprost w ciebie! 

i cieszyć się jak dziecko z faktu, że wszystko poza 

nami jest ponuklearną groteską, rzeczywistością, 

która została przeznaczona na przemiał, bo 

zagnieździły się i opanowały ją nieśmieszne, 

kamienne krasnale o ubrokaconych mordach, 

bo to wyścig Schlörwagenów. bez mety. 

aż chce mi się pozwiększać poziom jego absurdalności, 

wejść z impetem na salę plenarną kompletnie 

sprowincjonowanego Sejmhedrynu i krzyknąć: 

`bęcwały! zamiast Łukaszenki skazaliście 

na ukrzyżowanie Majkę Jeżowską!`, 

w jedynej działającej restauracji zamówić... 

mięsną agrafkę o smaku wątroby Leonardo DiCaprio, 

dorysowywać uśmiechy zaśmiecającym ulice 

pastelowym mumiom, pisać kwietne słowa 

na żuchwach fosforyzujących szkieletów, 

umierać z zachwytu, że widzimy się po dzikszej, 

bardziej drapieżnej stronie. że jest to 

graniem w łapki. po zażyciu lofentanylu, 

a wszędzie brzydko i opacznie, gdzie nas nie ma.