Jesienna atmosfera, dziesięć minut przed północą 

Cmentarz, grobowa cisza, otoczony samotnością 

Błądząc alejami, silny wiatr, podmuch strachu  

Ugasił nie jedną znicz, symbol ulotnego czasu

Horyzont wyznaczają z marmuru pomniki 

Szarość a jej kontrastem mosiężne napisy 

Daty, nazwiska, zdjęcia, przyczyny zgonu 

Miejsce zadumy, refleksji, smutnego nastroju

Czując na sobie, setki martwych spojrzeń 

Owiany lękiem, żyję więc jestem wrogiem 

Wyobraźnia słyszy dźwięk, cmentarny krzyk  

Chwilowa psychoza, zakłamany obraz percepcji

Spacer zaśmieconą ścieżką, wśród zapomnianych mogił 

Nie do zniesienia mróz, w oddali postać głośno się modli 

Anonimowa twarz, rozświetlona w blasku pełni księżyca 

W kruczo czarnym prochowcu, wykonując znak Krzyża

Z zatopionym szaleństwem w oczach, groźnym spojrzeniem  

Obserwując moje ruchy, w ziemię wrosły ducha korzenie 

Fizyczny paraliż, był sygnałem z bogatym sensem 

`Każdy tu spocznie, kiedy przestanie mu bić serce`....