Spacer aleją historii, przerzućmy emocje na papier... 

Tak bez słowa, na tej ścieżce nasze usta milczą 

Uciekamy do przeszłości z każdą głęboką myślą 

Na tej alei, szlaku, wydeptanym przez przodków 

Wśród starych drzew, z pamięcią gorętszą od wrzątku 

Chcą nam coś powiedzieć, złóżmy na nich dłonie 

Wyciszmy skronie, wiatr kołysze gałęzie w koronie 

Chwilą spokoju, wyobraźnią wydusimy zeznania 

One widziały od nas więcej, a wiatru fala 

Wprowadza w stan uśpienia wszystko wokół nas 

Przenosi w dawne dni, ku niezapomnieniu straż 

Ugasi w nas ogień co chce strawić historię 

Krwawy grunt pod stopami a myśli mam wolne 

Zamykam oczy, widzę więcej niż brzozowe krzyże 

Widzę jak w cieniu krzyża wykonano inkwizycję 

Strach mi nie odmawia, brnąć wśród obrazów dalej 

Śmierć bohaterów dla Ojczyzny, uczyniła mocnym krajem 

Polskę, własnym życiem zbudowali fundament pod nasz dom 

Potem, cierpieniem, miłością dla nas, własną krwią 

Wysiedlenia, najazdy wrogów, czoła stawili Polacy 

Nie było łatwo oponentom a w lesie partyzanci 

W mrozie i w głodzie nasze bractwo dumnych patriotów 

Niesie na ustach pieśń, krzyk przerażenia wśród wrogów  

Na słupach obwieszczenia, matki, żony, dzieci płaczą  

Ogromne cierpienia, modlą się za zastrzelonym tatą  

Niech dusze pradziadów zaznają wiecznego spokoju  

Niech cały brutalny świat kręci się wokół Pokoju 

Zabieram z kory ręce, póki co nie splamione  

Czuję ból tamtych chwil, a drzewo wspomnień 

Ujrzy nasze zmagania, korzenie głębiej wrosną