zostałem więźniem ciszy 

szeptem dla siebie milczeniem 

usta które wino spijać miały 

tylko mgłą pejzażem oniemiałym 

z wyboru palcami w drogowskazy 

oczy poniosły gdzie światło brodzi 

prosząc o uśmiech czy podanie dłoni 

ziemia uciekła spod kopyt rozpędzonych koni 

myśli przymarzły do skroni 

sny zapomniałem rozhuśtane w niebie 

podzielę chleb okruchy zbiorę 

zmęczonym ptakom gdy będą w potrzebie