Noc poślubna

Odczeka, aż nastanie cisza,

dotknie mnie, jak się dotyka rzeczy kupionej na własność,

nazwie przy tym inaczej;

zabierze posag używanego wcześniej ciała,

swoją pochodną od luksusu.

Lecz kiedy przyciśnie mnie torsem i udami nie zazna smaku,

jedynie siłę i ciężar piersi w zetknięciu z dłonią;

dłoń będzie wzdragać się przed starością

co przeskakuje metę wyobraźni.

Ciężar napręży mu wszystkie ścięgna,

niczym sok, co goi liście na chorym drzewie.

Dotknie mnie, szorstki i niezdarny,

wymości mną dłonie lgnące ku pościeli,

gdzie ciało lżejsze od zmysłów, parkiet przesłania widoki

i zapładnianie w płynnym świetle.

Po umownym czasie zacznie się mnie obawiać –

wszak kobieta ma tylko wstyd do hamowania,

lecz jak długa musi być droga hamowania rozbujanych źrenic ?

Coraz bliżej okna żeńska połowa świata,

jej uwaga skupiona na wyczuwalnych szeptach;

tyle krzyku, że nie grozi jej samotność.

Przed kolejnym oddechem wypełnia ulicę nową płaszczyzną,

żagiel piersi bawi się w ciepło – zimno z jego dłonią,

najciekawszym elementem finezyjnego żartu.

Nikt nie wypełni przepastnej doliny;

najgłupsza kobieta potrafi owinąć mądrość wokół ud,

udusić wizjonera, któremu się tylko wydaje,

że zasznurował długie buty damskiej rozkoszy.

Tak czy inaczej – rok po roku co rok prorok;

dla żartu nazwę go dzisiaj inaczej –

wypełnieniem bądź spełnieniem zachcianki.

On tylko potrafi się spieszyć,

tylko mu się wydaje, że do mojej prawdziwej nagości;

przebudzi go potknięcie, susza w gardle,

przełknie swoją męskość niczym kontur cienia kulturysty.

Kwestia fachowej kobiecości,

forma na bezsenność i sny;

do Adamowego jabłka

prowadzi jedynie pogardę dla jaroszy.