Iwa

Drzewo bywa poematen nawet kobietą

Wierzba z Ogrodu Botanicznego we Wrocławiu

pojawia się czasem w moim śnie

jak rzeka dzieciństwa Ikwa

Stoję pod wierzbą dostojną

Ona nie płacze choć w jej powłóczystej szacie

plącze się jakaś zaduma nawet smutek

A ciemny wiatr prześlizguje się pośród

konarów anielskich splotów jej włosów

Ona bywa pogańską boginią i królową fiołków

skrajów podmokłych łąk brzegów strumyków

poboczy polnych dróg Chodzi też miedzami pól

Wiosną rozchyla się ufnie na pierwszy dotyk

mężczyzny wschodzącego  słońca

Wabi i karmi słabe pszczoły pyłkiem

Jej bazie to całusy nieba

Oplata cię delikatnymi splotami gałązek

jak wiersz meandrami słów

Niekiedy czujesz że chciałbyś cierpliwie

wikłać z  jej witek maleńkie koszyczki

na płatki kwiatów do procesji Bożego Ciała

na poziomki i inne jagody

kosze na ziemniaki

może po to aby poczuć dotyk  jej miękkich  włosów

Nocą księżyc chowa się w słodkich szeptach jej  liści

wabiących w dzień pracowite pszczele anioły i ptaki

Złote igiełki zagubionych wśród gałązek gwiazd

stają się rojem naszych gniazd porzuconych w niebie

Latem pachnie lipowym gryczanym miodem

O wschodzie Iwa staje naprzeciw świtu i widzi

jak słońce nieśmiało spogląda na łąkę a łąka na

słońce

słyszy niespokojny klekot bocianów

Dotykasz  aksamitu jej kory jak ciała dziewczyny

spragnionej ciepła po długim rozstaniu

Zimą chowa liście pod płaszczem śniegu

pochyla się tęsknie szumi wzdycha ciężko

na siarczystym mrozie wśród kamiennych ludzi

Chłodny walec chciwości skrada się ku jej łąkom

Ona żyje tęsknotą za wybuchem wiosny

We śnie Iwa przychodzi do ciebie pod postacią  Gai

a Gaja sponiewierana przez ludzi pod postacią Iwy