Tchnienie jak istnienie,
pobudza do życia...
poezja to, czy też
zwykła proza życia?

*Literówka "jedej".

Dobry erotyk:)

A mnie to Twoje poetyckie wyznanie bardzo kojarzy się choćby z mottem do "Popiołu i diamentu" Jerzego Andrzejewskiego (cytuję z pamięci):
Coraz to z ciebie jako gwiazdy smolnej
wokoło lecą szmaty zapalone,
gorejąc nie wiesz, czy stawasz się wolnym,
czy to co twoje ma być zatracone".
Dalszą część też pamiętam, ale, podobnie jak Ty, zacytowałem tylko czterowiersz.
To nic, że Norwid napisał jedenastozgłoskowcem, dwunastozgłoskowiec też dobry.

Hardy, Adelo, Janko,

dziękuję za oceny i komentarze, a szczególnie za porównanie i przypomnienie fragmentu wiersza Norwida z dramatu Tyrlej :)

Brawo za odwagę i udaną plamkę :)


Brawo Hardy,
wiedziałem, że potrafisz lepiej :)

Dziękuję, Martinie (jeśli mogę Cię tak nazywać?) :)

Cieszę się, że zjawiłeś z komentarzem :)

Śliczna miniaturka.

Dopiero teraz dostrzegłem, że w cytacie w moim komentarzu nie wiem, jakim sposobem zamiast "drzazgi" wpisało mi się "gwiazdy".

Lilly, dziękuję i bardzo się cieszę, że i Tobie się spodobała :)

Janko, ja też dopiero teraz zauważyłam "z gwiazdy", a słowo daję, że przeczytałam "z drzazgi" :)

wymowny :) zostawiłbym oba "by" w zapasie:)

Dziękuję, Mck :)

Na razie zostanie, bo nie wiem jak to zmienić. Ale męczy mnie to powtórzenie. :)

po prostu usuń utwór nie straci:)

Zamiast "by ogień jedności duchem sięgał nieba", napisz "a ogień jedności duchem sięgał nieba". Sens i rytm się zgadzają.

Miłość jak ta zimna planeta, która grzeje się przy cudzym Słońcu - to na pewno nie miłość.

Żeby zaistnieć, musi tlić się/płonąć/gorzeć, żar czerpiąc sama z siebie.