Wśród ciżby katów,

których katowanie

wietrzy wciąż spiski i postronki

tnący samo jądro kamieniarze,

nieskazitelni w gorącu krwi, dawanej

pospólstwu na wiarę,

nie ogrzeją żadnym żarliwym grzechem

zwiniętych w kłębek kaźni.

Wśród ciżby błaznów,

których szablony żartów

zamienione w bell canto definicji,

gdzie związki swobodnych uśmiechów

zawarte w ziemskiej skorupie,

trą o siebie swobodne prezentacje

łatek na dupie i podniebieniu,

które chcą ożywiać ciągle martwe dłuta

i definiować niezgrabne piękno.

Pośród zagadek dla wyobraźni.

które zapisał mędrzec lub poeta

ulokowanych, tak przy okazji krwawych jatek,

tuż przed topora odwilżą

pomysły na życie jak perfekcja ciosów

i zachwyt nad ścięciem dłuta i materii,

że oto rzeźba będzie przy nadziei,

z kaprawą mordą i trzepotem ostrza

zima garbata, co niemrawo baja,

że naga żyć nie musi

bać się kogoś lub czegoś.