Na środku ogrodu zasadziłem nadzwyczajny kwiat,którego nasiona,mówiono,ze są darem nieba.

One to razem z wiosennym deszczem,przy pierwszej tego roku burzy,pojawiły się w wybranych miejscach.

Kwiat ten,chociaż wydawał się taki jak inne,okazywał się niezwykłym,gdy na dłużej sie patrzeć.

Ukazywał bowiem wizerunki myśli najgłebiej chowanych,aby je zamieniać w barwne obrazy,nie ludzką ręką malowane.

Zadrzyło się tego dnia,który wbił mi się w pamięc jak pług w ziemię,ze kwiat,którego nasienie tamtej cudnej wiosny wśród liści jesiennych włożyłem,stał się martwy jak kamień,który przy nim trwał,jako jego towarzysz.

Na kolana upadłem wpatrzony w niebo.Głosno wołałem,by głos mój i tam usłyszano,że nie zabiera się rzeczy danych,ze nie okrada się z darów.

Nagle poczułem krople,które spadły na moje włosy,jak rozlany ołów.W chwilę potem,jak w rwącym potoku bity przze przepływające wody,zziębnięty poczułem krople,które spadły na moją głowę.

Zrezygnowany,niczym podwładny,z ust którego słyszane jest przeklęństwo,zacząłem płakać nad swym losem.

Nie wiedziałem,ze to co mnie teraz spotyka nie jest wcale przekleństwem przy tym,czego miałem jeszcze doświadczyć.

Chociaż wielokrotnie w mej głowie pojawiały się myśli o własnej przegranej,powyginany niczym trzcina okazywałem się takim,jaka jest ona.Ostatecznie nie łatwo jest mnie złamać.

Pojawił się jednak ten dzień,który wtargnął niczym wiatr przy zamykaniu drzwi.

Na kolanach ,przebity,wpatrywałem się w śmierć,której chłodne odbicie dotykało mojej twarzy.

Unosiłem w powietrze pięści,z całych sił je ściskałem,przeklinałem dzień własnych narodzin.

Przez to ściągnąłem na siebie nieszczęście,które jakby ofiarowano na szczęście innych.

Tym najbardziej,którym kwiat mi ofiarowany,czernią obrazy malował.Wyjątkowo tylko nakrapiał cokolwiek bielą,by czerń okazywała sie jeszcze ciemniejsza.

A ja,tak niezwyczajnie powyginany,wtedy gdy pierwsze promienie ze snu kwiat mój budziły,przyglądałem się śmierci.

Słyszałem szyderczy jej głos,który nie wiem,czy był jej głosem,czy głosem przegranej,która otaczała mnie,niczym wilki swoją ofiarę,czy moze jedynie głosem w mej głowie.

Głosem,który,chociaż przemawiał do mnie w niezrozumiałej mowie,dosadniej przemówić nie mógł.Dosadniej nie potrzeba.Bolało bardziej od natarczywych,zadawanych tępym nozem ciosów.

Udeptany niczym winogrona zatarciłem się we własnej gorączce,w której raz jakby polewano mnie wrzątkiem,innym jakby-lodowatą wodą.

Pozostawiony sobie rozglądałem się ,poszukując pocieszenia.

Wówczas to,wtedy ,usłyszałem głos nie taki zmyślony,ale rzeczywisty,który wydawał się głosem dziecka.

I to nie tak,zebym widział dziecko,ale głos jego usłyszałem jakoby było obok mnie.

Nad moim uchem dziecko szepnęło..............................................................................................................

c.d.n