dokąd pędzisz tak życie szalone

zwalniasz nocą darując złe sny

gwiazdy lecą a słońca mdły promień

budzi dzień by na nowo móc drwić

znowu wstaję z nadzieją na lepsze

wciąż jest we mnie skąd sił tyle ma

niczym feniks odradza się wierszem

nad niejednym skapnęła tu łza

czemu miłość wybrałam nie powiem

rządzi sercem i  w duszy ma kąt

w każdym dobrym zamieszkać chce słowie

nie pozwolę tak odejść jej stąd

po przegranych potyczkach zostało

mnóstwo blizn nie gojących się ran

mówić kocham tak bardzo się bałam

kiedy los bez pytania coś kradł

gdy milczałam zbyt  długo to ona

z drobnych strzępów sklejała mój świat

uwierzyła że lęki pokonam

zwykła miłość przy której wciąż trwam