myśl jak narkotyk galopuje impulsami  

dłonie starają dotrzymać kroku  

myśl rozrzutnie dopaminą rozciąga granice nocy i dnia  

aż staną się tłem dla treści  

uwielbiam

rozproszenie chwil i miejsca  

na nieistotność nieobecność  

by wolną czasoprzestrzeń wypełnić  

tym co w głowie już się nie mieści

gdy z leksemów powstaje życie  

wolne od aminokwasów  

zniewolone nimi w kontekście istnienia  

bez twórcy i odbiorcy  

nie zaistnieje nie będzie miało sensu 

aksamitna indukcja wrażeń fantomowo łaskocze  

impulsy zastygające przy nocnym świetle  

fizjologiczna potrzeba umysłu 

zaspokajana poza gruntem dnia 

jakby chcieć uchronić najwięcej zamykaniem  

ulotnych cząstek siebie w krysztale ze słów 

świat ujęty w obiekty jak klocki lego 

w których cieniu architekt głaszcze się po brodzie 

wypatrując nowych możliwości i form 

tysiące miliony wprawiają je w ruch 

nieświadomi ile życia kryje się pod płaszczem interfejsu 

z nienasyconych myśli narkotyczne impulsy 

przez krew do dłoni i na świat 

a mogły umknąć jedynie w przerwach 

między programami czy posiłkami  

2015.12.31