Nocny gościu

Nocny stróżu mój, księżycu,

dobry, jasny przyjacielu,

jak wiele tu mam, w Miliczu,

starczy na opowieści wiele...

A  i Ty się zjawiasz wieczorami,

za mej przytulnej dziupli,

pełnej obrazów, ścianami,

niczym moje złotko szczere.

Zerkasz w okna, których cztery,

widzę świat cały, od południa.

Na końcu podworka,

rzeczkę Młynowkę, co łączy

lasy, stawy, łąki, pola,

niebo i ziemię, z miastem,

ulicami, w które wrastam...

W drogę w las codziennych

wypraw, po powietrze świeże.

Groblę, z długim szeregiem dębów

potężnych, jak drużyna rycerzy

zaciężnych, zakutych w zbroje

z grubej kory, czasem spowitych

w mgieł subtelne zwoje...

Nie wiem, kiedy sprawiasz,

że odlatuję, żegnam do rana...

Co w snach widzę, swoich

i Twoich, jakie niesiesz wieści,

to już na inne opowieści...