Milicz we mgle

Poza horyzontem się zbiera,

koncentruje w lasach, daleko...

Wtem, na Milicz, przez pola naciera

- przekraczając rzekę.

A ludzie nagle, jak ćmy,

skądś, dokądś się snują...

Zda się - my to, czy nie my?

Inni - może coś kombinują?

Milicz w takiej mgle,

przed siebie, zda się pędzić...

Co będzie, gdzie wyląduje?

Czy nie na jakiej krawędzi?

I nagle, mąż do żony,

mówi, jakby zdziwiony

- tyle było słonecznych dni,

a nic miłego, nie rzekłem Ci...

W gęstej mgle,

widzi się gorzej...

Ale łatwiej, przychodzi może,

rzec - kocham Cię?