I. Niedziela, 11 września 2005, suma w kościele św. Klemensa PM w Wieliczce

kiedy w kapłana dłoniach

chleb Bogiem się stawał

za Pasterzem tęsknota gwałtowna

odwołanym po imieniu

na wiosnę

przez Pana

Łzy - - -

Łzy - - -

Uścisk ojcowski jak muśnięcie wiatru

na prawym policzku samodziału dotyk:

„Płaczesz? Dlaczego? Jestem przy tobie…”

II.

Gdy umiera Ktoś

Bardzo. Bardzo kochany

raz jeszcze unosi srebrna lina

oddechu młyński kamień

Jeszcze zostawi

poluzuje mikrony cierpień długie

zachybocze

zarzuci – aby dotknąć dna

Otchłani

i znów jak kukułka w zegarze

wrócić – powrócić – wrócić

Niebiosów wierzeje złote

na oścież otwarte –

na progu Gospodarz promienny

i w ciemnych błękitach Pani

jak luty gromniczny strojna

Od świecy Jej podpalona

jasność goreje wieczna

już płoną gwiazdy – planety pięknie śpiewają

na Mlecznej Drodze anielskie grają kuranty…

Kiedy Ktoś umarł bardzo

bardzo kochany

III.

Boleć za siebie przestało

i za tego co go bolało

Radości słoneczna aura

maskę śmierci zdejmuje z uśmiechem

U Ojca Gniazdo wygrzane

z przejęciem pucują aniołki służebne

Tu radość pryska jak mydlana bańka

tam czystym sercem Miłość ogromnieje

Mowy nie ma o sieroctwie żadnym -

co z nami będzie pustka skalkuluje

Tylko jutro pojutrze z pocztą oniryczną

nad ranem sen tęsknota przyniesie

Druk w tomiku „Obecność”. Słowo wstępne X Prof. dr hab. Jan Kanty Pytel (UAM). Kraków 2006