Wreszcie znowu piszę

Nawet nie męczyła mnie przerwa.

Ale czegoś mi brakowało. Tak, jakby...

Nie jestem pisarzem, ani poetą.

Jestem grafomanem, który poczuł

w sobie Duszę. Więc coś tam długopisem

sobie skrobię. Wtedy, gdy muszę.

I gdy mogę. A czasem jestem w ruchu

nie z własnego wyboru i wtedy

się męczę. Gdy coś muszę, a

Nie mogę czego chcę. Jakieś sensy muszę

szukać i stukać do Bram. To Nieba,

to Lasu. To Morza. To Duszy.

Oglądać poranne i wieczorne Zorze.

Kichać na wszystko, co za bardzo

ludzkie i wzdychać. Bo ludzie się

panoszą. Do czasu, bezkarnie. Ale

mam nie tylko do ludzi pytania.

Do panoszących się czasem

chmur i cierpliwego Nieba. Nie wiedząc,

gdzie i kiedy, a sensu uparcie szukać.

I nigdy nie przestawać. Ani na górze,

ani na dole. Ani w powodzeniu, ani w

niedoli. Nie znajdziesz go w tłumie.

Nie znajdziesz w imprezach. Bardziej

w ciszy. Gdy coś cię w tobie zmusza,

w świat ruszasz i nie ma rady. Nie dla

parady przecież. Ani muszę uciekać

przed czyms, ani o coś zabiegać, ani

na cokolwiek czekać. Lubię to błądzenie

swoje,  bo czuję, że jest poszukiwaniem.

Z sensem, bo sensu szukaniem.

A nie tylko, chociaż czasem, błądzeniem.