Wszys­cy pochodzą z og­rodów  

Ziemi praw­dzi­wej  

Or­ki je­sienią  

I traw py­lenia  

Wyszli na służbę do mias­ta  

Po­między be­tony  

Pob­ledli i zmiękli  

Pa­piery czy­tając  

Mus­kają po­wie­rzchni  

Osądzą na oko  

Wyrzekną do­rob­ku  

A for­ma nad treścią  

Nie ugną do ziemi  

Tru­dami zmusze­ni  

Wy­rosną im gar­by 

Na włas­ny swój sposób  

Uniosą zachwy­tem 

Nad ramą skrzy­wioną 

Słowa­mi co będą  

Dziejo­wym ter­ro­rem 

Na­biorą pew­ności  

Nad miarę swej wie­dzy  

Wyk­rzyczą bluźnier­stwa 

I wiat­ry po­lubią  

Uz­nają się wład­ni  

Do rzeczy naz­wa­nia  

No­wi ludzie  

Mądrzej­si od Bo­ga