Uciążliwa dysfunkcja

Nie tylko uciążliwa, ale i wstydliwa. Bardzo, ale pochwalę się. Nie będę udawał, bo każdy mój zagorzały czytelnik już chyba wie, że ja wstydu nie mam. Ale mam dysfunkcję. Cóż, nikt nie jest doskonały. Nawet narcyz. Skojarzenia to przekleństwo, ale każdy je ma, a moja dysfunkcja opiera się na skojarzeniu właśnie. Otóż nie mogę do pisuaru. Jak normalny mężczyzna, nie mogę normalnie stanąć przy pisuarze i tę czynność haniebną poprawnie wykonać. Kiedy zobaczę to męskie naczynie, często w kształcie kobiecych ust, rżę jak koń. Wygina mnie.  Wąż wymyka się spod kontroli i wszystko jest wtedy, takie… mokre. Nie mogę do pisuaru. A przecież robię co mogę, żeby całą swą złotą zawartość wlać w jego przepastne trzewia. Tymczasem spazmy targają mym ciałem, wstrzymując ciśnienie i wówczas się tylko na sucho wyginam. Jak tancerz przed pisuarem. I tańczę tak i pląsam i trwam. Coś okropnego. Kiedy widzę mężczyzn, którzy jakby nigdy nic korzystają z pisuarów, to wiem, że to nie są prawdziwi patrioci.

W związku z moją dysfunkcją, która trwa od lat i w dodatku się nasila, postanowiłem przedsiębrać pewne kroki, aby moja haniebna czynność nie przynosiła mi wstydu i nie narażała personel szaletów na straty moralne. Otóż zamówiłem kaczuszkę. Każdy wie jak wygląda kaczka. Tutaj już spokojnie można oddać się obscenicznej czynności bez narażania na szwank własnej reputacji. Kaczuszka to jest to!