Myślę że dość zaborcza jest samotność - potrafi zniechęcać do świata , fatalizować i grymasić .
Czasami jednak tak dla równowagi powinna dostać po gębie.
Pozdrawiam .

Samotność często popycha człowieka ku dewiacjom. Demony szepczą do ucha sprośności, czasem dość głośno, bo przecież i tak nikt nie usłyszy. Człowiek zaczyna interesować się własnymi przyjemnościami. Inaczej odczuwa pożądanie. Ono go przepełnia. Paląca żądza rozlewa się po całym organizmie. Nikt nie widzi, nikt nie słyszy. W ciszy nie słychać nawet Twojego krzyku.

Ni można aż tak się zapominać i zapamiętywać w uniesieniach,zdeptać głowę węzowi,nawet własnemu trzen=ba,i zacząć pracować,a do uszu wsadzić watę.Pani Miłość-ta niespelniona to platoniczna i do zapamiętania najlepsza,a seksu,opisanego przez legiona-mozna zażyć z kimkolwiek.To co kiedyś było czytelne i rozdzielne w poezji i każdej romantycznej powieści dziś próbuje być połączone-często nieudolnie,a gorzej,że nierelanie,poprzez net.Wówczas pozostaje fikcja i SF.

WIERSZ PRZEPEŁNIONY UCZUCIEM CHYBA NAWET PRZEZ CIEBIE NIEZNANYM.

Samotność nie musi nas niszczyć. Samotnikami byli taki Kant i kupa innych wielkich Wielkich...

Medytowanie w ludnych Chinach ocala człowieka przed zadeptaniem.

Dziękuję za komentarze. Pani Samotność niekoniecznie musi się kojarzyć z konkretną osobą, lub brakiem, czy pragnieniem Miłości, Przyjaźni i innej bliskosci.Samotność, jako pewien stan, daje czasem wiele dobrego, gdy nie jest odczuwana, jako brak czegoś, lecz jako pewien pozytywny dar, stan ducha, pozwalający na pełniejszą samorealizację i poznawanie obszarów dotąd mało znanych.Pozdrawiam