Dizzy uciekł z miejsca zbrodni. Sam nie wiedział, co dokładnie się stało. Zobaczył swojego kumpla Kettla, a potem jakby spod ziemi wyrósł przed nim także nieznajomy facet w płaszczu i kapeluszu. Po chwili Kettle upadł na podłogę bez tchu. W ręku obcego znajdowała się broń podobna do pistoletu, ale nawet nie słychać było strzału. Dizzy ratował się ucieczką, wyskakując przez okno i mając nadzieję, że gliniarz pospieszy mu na ratunek. Rozbił sobie kolano, nie miało to jednak żadnego znaczenia. Dobiegł do radiowozu, ale w środku nikogo nie było. Pewnie gliniarz poszedł po pączki. Punk musiał zniknąć i to jak najszybciej. Miał ochotę walczyć i pomścić przyjaciela, jednak nie miało to sensu. Przeciwnik dysponował znacznie silniejszą bonią. Jak na złość mało ludzi chodziło ulicami, nie było jak wmieszać się w tłum. Zapewne ten potworny skwar trzymał ich w domach. Tymczasem z kamienicy wyszedł Pan K. i pospieszył za Dizzym. Ten niewiele myśląc, skręcił w boczną alejkę, przebiegł kilkanaście metrów i zdał sobie sprawę, że znalazł się w ślepej uliczce. U wejścia do zaułka pojawiła się postać w płaszczu i kapeluszu.

- Posłuchaj, możemy się dogadać – zaczął Dizzy, ale wiedział, że to bezcelowe. Jego przeciwnik wyciągnął rękę, trzymając broń wycelowaną prosto w punka. To koniec.

- Rzuć to! – rozległ się głos za Panem K. Jakaś postać przybyła na ratunek Dizzy’emu. To chyba gliniarz. Pan K. odwrócił się bardzo szybko. Nie było słychać wystrzału, a zaskoczony policjant osunął się na ziemię. Następnie nieznajomy w płaszczu i kapeluszu powoli odszedł. Dizzy nie mógł w to uwierzyć. To pułapka, na pewno. Zbliżył się do leżącego funkcjonariusza, rozejrzał się i podniósł jego pistolet. Przynajmniej będzie miał się, czym bronić.

- Aaa, on zabił policjanta! – wykrzyknął ktoś.

- Nie, to nie tak.

Na ulicy stało dużo osób. Na widok punka z pistoletem wszyscy uciekli w popłochu.

- Naprawdę, to nie tak! – krzyczał Dizzy, machając bronią. Zobaczył, że z naprzeciwka nadchodzi już Frank z gliniarzami.

*****

- Mamy dwa trupy i jednego podejrzanego świadka – powiedział Frank do Dizzy’ego. – Zabrałeś gliniarzowi gnata i latałeś z nim po całym mieście, terroryzując mieszkańców. Tak było?

- Niezupełnie.

- Tak było. Masz szczęście, że ten cały Pan K. używa odmiennego rodzaju broni, bo inaczej byśmy rozmawiali. Mogę sobie nawet myśleć, że jesteś niewinny, ale co z tego? Za dużo dowodów wskazuje na ciebie, jako winowajcę tego zamieszania.

- To nie ja.

- Nie mamy o czym gadać. Zabrać go na przesłuchanie! – rozkazał Frank. – Już jesteś udupiony, koleś.

Gliniarz napił się kawy z filiżanki, przejrzał raporty, a potem otrzymał informację, że punk uciekł.

- Co zrobił? – zakrzyknął Frank i parsknął kawą w twarz gliniarza, który przyniósł mu złą wiadomość.

- No, wyrwał się nam i w ogóle.

- Dopadnijcie go i to natychmiast!

******

Dizzy znów musiał uciekać, tym razem przed stróżami prawa i w kajdankach. Biegł tak długo, aż spostrzegł, że nie rozpoznaje terenu. W okolicy dominowały niewielkie domki. Zgubił się. Teren wydawał się dosyć odludny, odpowiedni na zasadzkę. Pan K. wyszedł zza rogu jednego z budynków i stanął naprzeciwko Dizzy’ego.

- Znów się spotykamy – powiedział. – Tym razem nie muszę udawać, bo nikt nie przybiegnie ci na ratunek.

- Ten głos…

Nieznajomy zrzucił kapelusz, ściągnął też chustę zasłaniającą usta. Przed Dizzym stał teraz jego dawny przyjaciel, Kettle. Na głowie nie miał już irokeza, ostrzygł się na krótko.

- Ty żyjesz? – zapytał Dizzy z niedowierzaniem.

- Jak widać. A tamten punk był trochę do mnie podobny, więc go wykorzystałem. I tak nie miałeś czasu, żeby mu się przyglądać.

- Dlaczego to robisz?

- Myślisz, że będę ci się tłumaczył? Chciałem, żebyś się zdziwił. W takie samo niedowierzanie wpadali inni, których załatwiałem, gdy odkrywali, że to ja jestem Panem K. Nazwij to szaleństwem. Mi to i tak jest obojętne. Zmieniłem styl, widzisz?

Przejechał dłonią po wygolonej głowie.

- Teraz jestem skinem, a oni nienawidzą punków.

- Kompletnie zwariowałeś.

- Może, ale całkiem sprytnie to zaplanowałem. Moi kumple dali mi tę fajną broń.

Kettle wyjął niewielki niby-pistolecik i wycelował w Dizzy’ego.

- Masz jakieś ostatnie życzenie?

- Tak, żebyś zniknął.

- No, zaraz zniknę, ale ty dużo wcześniej.

Dizzy’emu znów dopisało szczęście, bo niezwykła broń Pana K. nie zadziałała. Mimo że napastnik wciskał spust, nic się nie działo.

- Co jest, do cholery? – warknął wkurzony.

Dizzy wyczuł, że nadarzyła się okazja do ucieczki. Nie miał zamiaru czekać, aż coś zaskoczy. Obejrzał się. Pan K. dalej męczył się z bronią, nie mogąc nic zrobić.

- Pieprzony prototyp. Nie tak to miało wyglądać. Co jest? Aaaargh!

Napastnik upadł na ziemię, porażony własną bronią. Dizzy byłby się uśmiechnął, gdyby w tym samym momencie nie przywalił w mur.

******

- Słyszszsz..

Dźwięki z trudem docierały do obolałej głowy Dizzy’ego. Chyba stracił kilka zębów. Już nigdy więcej oglądania się za siebie.

- Szszszzzzzz. Słyszysz mnie?

Obrazy powoli wracały. Zobaczył twarz pochylającego się nad nim gliniarza. To był ten cały Frank. Złapali mnie i teraz skończę w pierdlu – pomyślał Dizzy.

- Nie martw się, nie skończysz w pierdlu – odparł mu policjant. - Znaleźliśmy Pana K. Z uwagi na to, ile przeżyłeś, rozgrzeszam cię.

- Dzię… Dziękuję.

- A teraz wstawaj i stąd spieprzaj. Nigdy cię tu nie było.

- A co z zeznaniami?

- Wszystko już zostało spisane, trochę podkoloryzowaliśmy, ale to nie twoja sprawa. Naprawdę mi ciebie szkoda.

- Czyli mogę odejść?

- Jasne, że nie, draniu. Żartowałem. Wsiadaj do radiowozu. Sędzia musi zobaczyć twoją paskudną facjatę, a potem dostaniesz wyrok za kradzież broni i ucieczkę funkcjonariuszom.

A tak poza tym, to się ciesz Wywinąłeś się Panu K.

- To był Kettle.

- Ten twój znajomy? Ciekawe, ale to akurat już my ustalimy.

Dizzy znów został zabrany przez policję, ale tym razem już nie musiał obawiać się Pana K. Chyba…