to mistrzowie wdrapywania się na drzewa

od dzieciństwa kocim krokiem chodzą wciąż

niewierzący w nagłe wpadki ani w zegar

wśród gałęzi grona ich wykrada wąż

młode pędy ludzkość dawno wypuściła

poskramiane dłońmi starca są od lat

ale nieba tylko lekko uchyliła

kawałkami poznawała inny świat

odkrywają dziś przed nami tajemnice

w pajęczynach w zakamarkach w kątach tkwią

dziurawiliśmy bez sensu wasze życie

leśni ludzie mimo śmierci wszędzie są

my musimy znów na drzewa wspiąć się śmiało

przez gałęzie spojrzeć w niebo które jest

ziemię przecież znamy już na pamięć całą

teraz kolei przyszła na odmienną treść

leśni lecz nie dzicy wolni lecz nie nadzy

będziemy pływać łodziami o zmierzchu

po niebieskiej łące wędrować i marzyć

radośni i piękni bez skazy bez lęku