XXXIV

A Duni dusza? Wenus zwyciężyła;

Serce w okowy zakuł baczny wzrok...

Przez całą resztę nocy śniła

W majakach twarz i bas Garina.

Tuż po dziewiątej wcześnie rano

W pomiętym peniuarze siada do piano -

Wciąż słyszy jego żar wyznania;

Sen śni się sam, bez powstrzymania.

Służbą zajęty mąż zazdrosny,

W domu makiem cisza, całkiem jest sama -

Wspomnień fala pierś porusza...

Nagle ktoś w drzwi stuka. `Wania?

Wejdź.  Co za leń nieznośny!..`

Czyjeś śpieszne kroki, głos donośny...

Przed nią stoi... ale nie Waniusza.