Bardzo lubię pisać tam, w zaciszu twoich oczu 

i szkicować litery pomiędzy górą a dołem, 

gdzie zwilżenie dryfuje zgodnie z falami 

przypływów natężeń i prężeń wzgórza 

naprawdę, bardzo to lubię. 

Inne rzeczy też lubię. 

Bardzo lubię siedzieć tam, w zasięgu twoich kłów, 

kiedy rozwijasz skrzydła Gabriela, przynosząc cud 

i jak wąż z zeszłego raju otulasz chcianym fałszem, 

tak sprawnie zatrzymując mnie pomiędzy wargami 

i wsysasz się jak niegdyś wsysałeś kazirodczymi 

pocałunkami w pierś tej, z której nasion wyrosłeś. 

Dziękuję, bo naprawdę bardzo to lubię. 

I nie wiem, czy czasem nie lubię za bardzo, 

bo kiedy nie słuchasz, zadaję pytanie: 

czy to jest pieprzenie, czy to jest kochanie?