sen, a w nim oczy, usta i okno

(ciężki obraz, pożyczony na wieczne oddanie

z książki nieznanego autora)

utknąłem w  muzeum przestrzeni publicznej

pomiędzy takimi eksponatami

jak kosze na śmieci, ławki

zabytkowe krawężniki i gazowe latarnie

nie wiem, jak się wydostać

drzwi na których wywieszka

czerwonymi literami dość groźnie głosi

wstęp wyłącznie dla nieupoważnionych

- ciągle zamknięte

jetem niczym sejf mieszczący sobie

worki kurzu, manuskrypty pomylonych prorokiń

lekarstwa na porost słów

(szczypta wystarczy, by ze zwykłego nie

wyrosła legenda)

jedynie ty znasz szyfr

bój się otworzyć, proszę

łyżeczka zbyt silnego światła

- i wszystko poza kurzem się rozpadnie

tylko on jest wieczny

to ziemia, z której wyrasta nudna, biała plansza

drzewo nie rodzące owoców

to mit, z którego nie warto się budzić