Człowiek

Przyklęknęłam na chwilę przy ołtarzu

Spostrzegłeś z wysoka bliznę na otwartej dłoni

Od czego to?

Zapytałeś

Od zaciskania pięści?

Nie wiem

Dostałam tę bliznę chyba od ciebie

Nie rozdaję cierpień

Ani pamiątek po nich

Może zbyt mocno wierzysz w to czego nie ma

Płaczesz?

Spójrz na mnie

Potrafię słuchać

Albo ty posłuchaj

I nie zaciskaj dłoni

Czymże jest człowiek?

Zdobywcą na chwilę?

Łowcą?

Otwórz oczy

Wiara w bogów jest niezbędna, kiedy trudno uwierzyć w człowieka

I sama wiara nie dotyczy niczego

Ewentualnie tego, „co potrzebne, mniej potrzebne i zbyteczne, tego, co przyjemne, a pożyteczne, tego, co szkodliwe, bardziej szkodliwe, a smakowite, tego, co opłacalne, bardziej opłacalne, a krzywdzące drugiego człowieka, tego, co prawdziwe, mniej prawdziwe, kłamliwe, ale dające korzyści” Nie zgub się w tym gąszczu i nie oceniaj fałszywie

Komu służysz?

Sobie? Zdobywcy w tobie? Dziecku w tobie? Matce w tobie? Ojcu?

Nie oceniaj teraz, bo zgubisz się w gąszczu i ocenisz fałszywie

Tutaj cię człowiek nie znajdzie

Ale znajdą cię oni

Ci w tobie

Ja mam oczy zawsze otwarte

A ty nie zaciskaj dłoni