Zielony dywan (patrz nagłówek), na którym wciąż jeszcze stoi liryczny/-na "ja" - to przestrzeń startowa w przyszłość, w niepokojące (bo całkiem nieznane) jutro.

Bohater wiersza jest uosobieniem nas wszystkich: to nadzieja sprawia, że - nie znając wcale ni dnia, ni godziny - nadal wytrwale planujemy, wytyczamy sobie cele, mamy marzenia - i jakoś (lepiej czy gorzej) trwamy