Mocne spanie

Jestem śmieszką. Wszyscy o tym wiedzą. Ja też. Ale tym razem, to już naprawdę mam się z czego śmiać. Akurat opowiadamy sobie z przyjaciółmi wydarzenia minionej nocy. A cóż to się takiego w nocy wydarzyło? Ano wydarzyło się to, że moi rodzice wraz ze swoimi przyjaciółmi wybrali się na dansing do „Okrąglaka”, tzn. do Restauracji Międzybrodzkiej, pozostawiając mnie (15-latkę) i mojego 4-letniego braciszka Wojtusia samych w domku campingowym. I nie byłoby w tym nic śmiesznego, gdyby nie fakt, iż rodzice, idąc potańczyć, zapomnieli zabrać ze sobą kluczy. Może to też jeszcze nie takie śmieszne, ale kiedy dodam, że po powrocie na pole campingowe nie mogli się dostać do naszego domku, a liczyli na to, że ja im otworzę i wpuszczę do środka (spałam na łóżku akurat przy samych drzwiach wejściowych), i się niestety mocno przeliczyli, to to, zaczyna być już choć trochę śmieszne. No, przynajmniej dziwne. Dlaczego? Ano dlatego, że choć tłukli wraz z przyjaciółmi do drzwi jak najęci, to ja i tak się nie obudziłam i im nie otworzyłam. A że długo to ich tłuczenie trwało bez efektu, moja Mama wreszcie spanikowała i narobiła larum na całe pole campingowe, krzycząc, że na pewno coś się stało jej dzieciom. A że też Mamusia głosik ma niczego sobie, nietrudno sobie wyobrazić, że po chwili wszyscy urlopowicze na naszym polu campingowym byli na nogach. Nawet młodzież. Wszyscy bardzo się wystraszyli i próbowali pomóc. Każdy na swój sposób. I tak: jedni pomagali tłuc do drzwi, inni tłukli w okna, a jeszcze inni próbowali nawet potrząsnąć domkiem. Wreszcie gospodarz naszego pola campingowego, w zupełnej już desperacji, złapał za siekierę i zaczął wyrąbywać zamek u drzwi. Kiedy to mu się w końcu udało, i drzwi stanęły otworem, wszyscy wparowali do środka. Moja Mama przerażona do ostatnich granic, z krzykiem rzuciła się natychmiast na mnie i wyszarpała mnie z betów. Po czym postawiła do pionu i łamiącym się głosem zadała pytanie:

— Dziecko, co się stało?!

A ja jej na to (ponoć zupełnie spokojnym głosem):

— Nic się nie stało, bo bym wiedziała... Przecież nie śpię. Pilnuję Wojtusia — po czym opadłam na łóżko, i przyjmując pozycję embrionalną, ponownie zapadłam w głęboki sen

Gdy mi to na drugi dzień wszyscy opowiadali (każdy swoją wersję), to sama nie mogłam uwierzyć, że mam tak mocne spanie. Że Wojtuś się nie obudził, to zrozumiałe, był jeszcze malutki. Po całodziennych emocjach i wysiłku przy zabawach wieczorem usypiał prawie na stojąco. Ale ja? Dlaczego ja się nie dałam obudzić? Trudno mi powiedzieć. Naprawdę nic nie słyszałam. Tak że nic innego mi nie pozostało, jak tylko śmiać się z tego wydarzenia. A że wszyscy też się już tylko śmiali, śmiało mi się tym radośniej. Każdy ze śmiechem opowiadał mi o swoich wrażeniach z „ratowania” mnie i Wojtusia oraz o mojej minie, jaką miałam po obudzeniu przez Mamę. A ja śmiałam się z nich, gdyż oczami wyobraźni widziałam ich wszystkich jak w rozchełstanych piżamach biegają po nocy po polu campingowym, szybko i chaotycznie, niczym bakterie pod mikroskopem. I jak z wytrzeszczem oczu i z rozdziawionymi buziami wciskają się hurmem do środka po otwarciu drzwi. (Że też ten malutki domek campingowy to wytrzymał i się nie zawalił, do dziś się dziwię). O rany, to był widok! Myślałam, że pęknę ze śmiechu, tak mnie ten widok bawił. Żałowałam, że go miałam przed oczyma tylko w mojej wyobraźni, a nie w rzeczywistości. No ale cóż, to było niemożliwe, gdyż w wydarzeniu tym w dwóch osobach wystąpić nie mogłam. Musiała mi więc wystarczyć moja wyobraźnia. A że mam ją dość bujną, śmiałam się co rusz.

* Zdjęcie na szczycie Góry Żar w Międzybrodziu.