Znak pokoju

W uścisku dłoni czuliśmy dobro i zło

Jesteśmy ludźmi dla świata  promykiem

Chyba byłby cud gdyby to wystarczyło

Wzbudzić wiarę u dotkniętych amokiem

Chcielibyśmy w dzień a nawet idąc nocą

Zobaczyć w dłoni ziarna u człowieka

Co pokornie przemienia w chleby jadalne

I czyni z żywym okrzykiem: Eureka!

Odkrywamy ze są groby niewidoczne

Były nie tylko za czasów Chrystusa

I dzieje się także ze słusznych powodów

W węzłach władzy tworzą miano krezusa

Lud woła;  znów uporczywie czegoś pragnie

Na próżno obiecanki obcej władzy

Tylko skały świątyń wysyłają ciepło

Pragną tchnąć ducha do zmarzniętej twierdzy

Czy na próżno ocean obmywa wyspy

Szukając zabudowania na skale

Jednak nie łatwo odzyskać zdrowe kształty

Może przez żale zrzucą łuski w fale