"bądź jak drzewo i pozwól martwym liściom opadać..." Bardzo mądre słowa Rumi`go.
Twój wiersz jest piękny... i pouczający.

Cudny ten świat, gdzie niebo do samej ziemi sięga. Gdzie przebłyski słońca między drzewami w niesamowicie zawrotnym tempie wdzierają się w oczy. I nawet gdy je zamkniesz, wciąż tam są.
Na te i inne cuda patrzymy w bezruchu.
Pięknie!!!¡¡¡

Tym wierszem jestem zachwycona! A tytuł - poetyckie miodzio! :)

To wiersz symboliczny, a jego data publikacji - mówiąca. Niebo - ta strefa samoodnawiającego się życia - to tytułowe niebo całkiem niemetaforycznie naprawdę sięga do samej Ziemi.

A jaki jest Czas w tej nad Ziemią Przestrzeni? Taki? Stare kalendarze idą na śmieci, a na progu domu leży osesek 2019?

Nie zajmujemy się wczorajszymi zeszłorocznymi zeschłymi liśćmi - pora pochylić się nad Nowonarodzonym

nie patrz na niego w bezruchu
jak przysłowiowe
cielę
otwórz drzwi
do krainy gryfów
strzegących złota

To optymistyczny apel, skierowany do ludu Bożego: jest Dzieciątko, więc zakaszmy rękawy - i, Kochani, do roboty! Do-ro-bo-ty!!

"Wszystko jest możliwe.Niemożliwe wymaga po prostu więcej czasu".
Dziękuję za komentarze .

Opublikowany 1.01. - czyli w Nowy Rok - 2019 r. wiersz to jak świat światem co roku fetowane kolejne entuzjastyczne Wielkie Otwarcie w nieodgadnioną przyszłość, o której już teraz wiemy, że przyniosła ze sobą pandemię koronawirusa, pozamykane szkoły, masową plajtę biznesów i lawinowe zejścia śmiertelne wśród ludzi obarczonych dodatkowymi schorzeniami. I był to zaledwie wierzchołek lodowej góry tego, co mamy dzisiaj.