Piekna i delikatna miniatura niczym modlitwa .

Poza swoim światełkiem jesteś winien Bogu dużo D U Ż O więcej. To, czego od nas oczekuje - to aktywne wsparcie innych, będących w potrzebie.

Mniej ględzenia, a dużo więcej konkretnych czynów na rzecz bezdomnych, chorych, niepełnosprawnych, sierot, samotnych rodziców, starych ludzi

Dziś w pątniczej drodze
Przyglądam się światełku
Jakie płonie w moim wnętrzu

(vide 1. strofa)

W tej narracji to, co rzuca się w oczy - to upiorny narcyzm, w którym "ja" jest jak w autyzmie za szybą, poza wszelkim światem. Nie ma tutaj nikogo bliskiego, nie ma Ojca, Matki, przyjaciół, nie ma Boga.

Jest teatrzyk wyuczonych sztucznych gestów, wyuczonych słów, są miny mima - nie ma głębi przeżycia i nie ma kontaktu z nikim i z niczym

Patrząc w wodę
Widzę niebo i ziemię
Moje światełko na łupince

(vide kolejne wersy)

Świat - jak w pierwszych dniach Genesis - to kompletne pustkowie. Jestem tylko jeden "ja".

To nie modlitwa - to ucieczka przed życiem