Ta kolęda z nogi na nogę przestępuje,

miejsca nie zagrzeje, w miejscu źle się czuje.

Musi zaraz lecieć na kraniec przestworzy,

bo się właśnie rodzi mały Panicz Boży.

Ta kolęda roznosi po ziemi przesłanie,

nuci dobrą nowinę, co zaraz się stanie.

I zaprasza nas wszystkich u szopy zebranych:

uśmiechniętych, radosnych, młodych, zakochanych.

Ta kolęda się z czasem musi dzisiaj zmierzyć:

ustawić nas przy żłóbku, nauczyć, jak wierzyć

w największą tajemnicę ludzkości oddaną,

położoną wśród zwierząt, maleńką, kochaną.

Ta kolęda ma siłę tysięcy mocarzy.

Ona każe wybaczać cokolwiek się zdarzy.

Powie tylko dwa słowa: - Jezus malusieńki -

a nam z gardeł wyleci: „leży wśród stajenki”.

Ta kolęda, nie inna, od rana do zmroku

płynie sobie swobodnie, dotrzymuje kroku.

Zaśpiewamy ją skocznie albo bardzo tkliwie.

Znów cały rok upłynie zdrowo i życzliwie.