INDYK

Teściowa szykowała imprezę, wystawny obiad. Główną potrawą miał być pieczony indyk. Kupiła takiego mrożonego olbrzyma i włożyła go do zlewu, aby się rozmroził. Już nie pamiętam, czy czekając na to rozmrożenie ucięła sobie drzemkę, czy też poszła na spacer, po zakupy. To nieistotne – dość, że spuściła ptaka z oka.

W domu jednak czaił się drapieżnik. Miał na imię Pupa i mimo, że imię doskonale odzwierciedlało jego charakter, tym razem obudziły się w nim  instynkty mięsożernego łowcy. Kota  Pupę wspominam jako sympatycznego, przytulaśnego czarnucha. Aby łatwiej żyło nam się wspólnie pod jednym dachem, jego kuweta stała w łazience, obok kibla, a dostęp do niej ułatwiał mu otwór w drzwiach łazienkowych po zdemontowanej kratce wentylacyjnej w dolnej części , tuż nad podłogą.

Kiedy teściowa po dwóch godzinach zajrzała do kuchni, zlew był pusty, bez indyka. Od zlewu do drzwi łazienkowych ciągnął się krwisty ślad. Teściowa już wiedziała kto mógł dokonać tej kradzieży. Indyk był ze dwa razy większy od Pupy, należy więc podkreślić jego upór i determinację. Ukrył go za sedesem. Rozmrożone miejsca były ponadgryzane, ale główna część kuraka była tam ukryta na potem. Było ganianie po mieszkaniu, klapsy – Pupa wiedział, ze nabroił, nawyprawiał. I była też odrobina podziwu: jak też on zdołał go przeciągnąć przez ten otwór w drzwiach?!! Kurak nie powinien na zdrowy rozsądek zmieścić się w tym otworze… A Pupa zdołał sobie z taką przeszkodą poradzić…

Czasu było już zbyt mało, by kupować kolejnego, zmieniać koncepcję przyjęcia, więc indyk otrzymał panierowaną pokrywę po uprzednim poodkrawaniu tych najewidentniej ponadgryzanych fragmentów i trafił do piekarnika. Oh, jak smakował, jak  chwalono teściową za jego przyrządzenie!

Pupa też tego dnia był z siebie z pewnością dumny!