gdy o poranku krople rosy

jak łzy tuliły gałązki zimne

dziecko ujrzało przepiękną panią

zaiste dla niego widok przedziwny

biała suknia o śnieżnej bieli

na niej gwiazd dwanaście lśniło

przed nią w ciepłej jasnej poświacie

serce bardziej w nadziei się skryło

chłopiec zlękniony mówić nie może

mając w swym sercu smutną ciszę

wtem usłyszał słowa przyjazne

powiedz po coś tu do mnie przyszedł

i nagle lęku nie było w nim wcale

nie przytłaczała go bojaźń żadna

moja siostra jest ciężko chora

spraw o pani by nie umarła

kochane dziecko jam tylko matką

muszę Boga o to zapytać

bo tylko On moc taką posiada

gdy Jego wola śmierć później zawita

dziecko nagle w te pędy ucieka

a gdy powraca poważnie rzecze

zniszczyłem wszystkie moje zabawki

te co najbardziej kochałem na świecie

*

wielu ludzi w to miejsce zmierza

żeby się przyjrzeć prześlicznej pani

lecz tylko drzewo nadal tam stoi

okolone białymi różami