Nie chcę już

przemierzać

w nieskończoność

moich snów,

wymyśliłem cię.

Porwij mnie,

wietrze purpurowy,

chcę czuć

wiatr na skroni,

niczym

nienasycony,

lekki jak puch,

porwij mnie.

Jak książę magii

szukam cię,

takie kolorowe

myśli mam

w głowie.

Jak ciemno

tu jest,

nie muszę

całować cię

z rana,

wymyśliłem cię.

Porwij mnie,

wietrze purpurowy,

chcę czuć

wiatr na skroni,

niczym

nienasycony,

lekki jak puch,

porwij mnie.

Nie chcę już,

między ciszą

a krzykiem,

pytać kim byłaś.

Może spotkam cię

na ulicy,

Pani moja,

gdzie jesteś?

Porwij mnie,

wietrze purpurowy,

chcę czuć

wiatr na skroni,

niczym

nienasycony,

lekki jak puch,

porwij mnie.