Miłośnicy pisowskiego szamba nie ustają w wysiłkach mających na celu zdyskredytowanie marszałka senatu Tomasza Grodzkiego. Prześcigają się w insynuowaniu działań korupcyjnych polegających na żądaniu pieniędzy przez profesora za zabiegi lecznicze, za miejsce w szpitalu. Dochodzi do absurdalnych zarzutów, jak ten o łapówce w wysokości czterystu złotych, wręczonej przed denominacją złotego, czyli dzisiejszych czterech groszy. Owe polskojęzyczne wszy o pisowskiej proweniencji są nie tylko nieskończenie podłe, ale i nieskończenie głupie. Ten człowiek ze spiżu o kamiennym obliczu i nieskazitelnej reputacji, odkąd został marszałkiem senatu jest solą w oku, kością w gardle pisowskiej pokrace. Nie ustają w wysiłkach i nie ma świństwa, nie ma podłości do której się nie posuną, by oczernić człowieka, któremu wielu pacjentów zawdzięcza nie tylko zdrowie, ale i życie, gdy podejmował się operacji przypadków uznanych przez innych chirurgów za beznadziejne. Czyniąc to z poświeceniem i skutecznie.

W poszukiwaniu haków wertują listę byłych pacjentów profesora Grodzkiego od początku jego kariery lekarskiej, przy okazji łamiąc ustawę o ochronie danych osobowych. Docierają do nich i proponują pieniądze za składanie fałszywych oświadczeń dotyczących korupcji. Jedna z tych szumowin odwiedza dziewięćdziesięcioletniego człowieka, byłego powstańca, którego kiedyś operował Grodzki i proponuje mu pięć tysięcy za złożenie fałszywego oświadczenia o przyjęciu pieniędzy za umieszczenie w szpitalu. A w tle orędzie noworoczne Dudy o umacniającej się wspólnocie narodowej.

Ja nie skamlę, nie, ja pluję w twarz! Z najwyższą odrazą, z najgłębszych zakamarków płuc odcharkuję i spluwam w kaprawe ślepia polskiej katoprawicy, cuchnącej padliną i pokrytej trądem. O trędowaci! I Ty – nie podasz im ręki, ani obok nich nie staniesz, ani do domu swojego żadnego z nich nie wpuścisz przez wzgląd na pamięć przodków i własną godność. W zamian, ja, Tobie ślubuję, że wkrótce powstanie dawny Lach, który chwyci tę polską gadzinę za gardziel i rozpłaszczy ją na ugorach. I tylko smród na kartach historii zostanie po dwóch takich, co ukradli Księżyc.