siedzę na drewnianych schodkach

cudowna sceneria nocy głaszcze moje myśli

a ja szepczę po raz tysięczny

cóż znaczę wobec kosmosu

wchodzę w ciemność i staję się nią

w niecodzienny sposób zapominam o codzienności

odkrywam pustynię słów niewypowiedzianych

które znaczą więcej niż niejedna księga

cisza otula mnie swoją wszechmocą

dodaje skrzydeł otwiera horyzonty

jest niewidzialną cząstką nieskończoności