Rutynowy marazm psychiki,

przewidywalny stan ironicznie zagadkowy,

buńczuczna zbitka codzienności liryki,

okręt spełnień wśród fal utracony.

Nielot rzucony z wiatrem bez sensu,

skrzydła nadziei szeroko rozpięte,

dawka z pozoru znośna to lęku,

ambitne plany przy szyi znów ścięte.

Enta próba zgiełku ujarzmienia,

liczne blizny pamiętnikiem zdarzeń,

w cichego zabójcę rutyna się przemienia,

tego co rutynowo pozbywa się marzeń.

Po salonie złośliwość wciąż się przechadza,

w stronę trofeów szyderczo zerka,

co rusz ogonem logikę zawadza,

w zamkniętym pokoju bawi się w berka.

Jałowe pustkowie kreatywności,

niekiedy muska podmuch pomysłu,

głęboko spoczęła nadzieja roztropności,

marazm psychiki cieszy się z zysku.