Gdzie honor schowany, lata chwały za nami,

pradziad pochowany, dziada honor strzaskany.

Tedy czasy nie lekkie, a zniszczyć nie dali,

gadane wkoło brednie, a ludzie się nie bali.

Płótno ze zwycięzcą, zawisły - podziwiany,

ramię w ramię z najemcą - ten znów pijany.

Hart uciekł - duch został, gmatwać we łbie zaczyna,

zeń strach szybko powstał i obojętna mina.

Co ważne miał umknęło, swawola wzięła górę,

ogół przyszedł po niego, zakopali w ziemi dziurę.

Miejsce ciemnie, nieznane, znicz nie łaskaw zaświecić,

w zaświatach korzenie zbratane, lecz nie płaczą za nim dzieci.

Żaden nie jest ciekaw, obrazów już nie tworzą,

prawdy człowiek nie docieka, kolejni kolejnym tylko grożą.

Człowiek drugiemu nie bratem, te czasy dawno minęły,

dialog nie słowem, lecz batem, zwyczaje dobre się wypięły.