pokój - jedna ze stref wykluczenia 

(stój!!! - wrzeszczy wymarkerowany na drzwiach 

nakaz. trzy wykrzykniki wyglądają jak 

żołnierze gotowi do oddania strzału 

bynajmniej nie na wiwat) 

zapadam się w głąb, marząc o ucieczce 

głębokiej i prawdziwej. aż - zachłyst 

nie będzie gdzie biec, bo wyczerpie się drogę 

zużyje ją, jakby była pastą do zębów 

czy mydłem 

staję w tych marzeniach nad przepaścią 

wpatruję się w wielkie Nico 

(czasami ma kształt kineskopowego telewizora 

częściej jednak przybiera postać mgły 

płożącej się na szose pełnej dziur) 

i znów dopada codzienność: 

przejeżdżanie pomiędzy zakazanymi obszarami 

(sklep, bank, ośrodek zdrowia 

lub inne ludzkie skupiska) 

wzdrygam się 

outsideriada przechodząca w fobię społeczną 

bitumiczna pętla na szyi 

powroty, zamykanie drzwi 

szczelność, aż do uduszenia się 

wycinam te słowa z gazet 

niczym kolorowe obrazki 

i wklejam do notatnika. wiem, 

to chaotyczna pstrokacizna 

wygrzeb z niej coś dla siebie, wybierz 

chochlą z dna - ludzi, których nie spotkam 

nieodbyte rozmowy, koncerty, na których 

mnie nie bedzie 

często przed snem wyobrażam sobie 

zakonserwoweanie. w smole, popiele 

erupcję wulkanu, albo wylanie kadzi 

czarnego super glue 

pozostanie w tym pokoju, na zawsze 

(Lenin w nieprzezroczystej gablocie!) 

- a pieprzyć to, że jesteś samotnikiem 

- mówi ten racjonalniejszy, niekształcidło 

(dowiedz się, czego ode mnie chce 

- a znajdziesz puentę tego kolażu 

dokopiesz się do zaszyfrowanego obrazka 

którego znaczenia pewnie i tak 

nie pojmiesz)