Wskoczyłam właśnie do szafy i wyciągnęłam spodnie, spódnice, sukienki, które czekały na wiosnę. Nie! Nie przez próżność, ale aby sprawdzić, czy przypadkiem nie schudłam, bo jakoś facjata mi się wyciągnęła, a w każdym razie tak mi się wydawało.

Cóż, odwagi mi nie brakuje, aby wejść na wagę, ale wagi nie posiadam, więc wskoczyłam w te fatałaszki, obecnie przydatne jak przysłowiowe `drzwi do lasu`. 

Nie schudłam, nie utyłam, a jeno twarz mi przybrała na pociągłości. Bo ani gości, ani w gości, ani nic... Został `telefon do przyjaciela`, albo do lekarza i wycieczki po chleb do pobliskiego sklepiku. A w domu dresowo-szlafrokowa stylizacja, najnowszy krzyk mody izolacyjnej. Za to do sklepu... i można, i mus! Oryginalna maska w grochy i stylowe niebieskie rękawiczki! Łał! 

Nie myślcie, że mam coś przeciw temu - takie obyczaje, jakie czasy, więc zero marudzenia, że usta nie umalowane, pazury nie zrobione i włosy w artystycznym nieładzie. 

Ale skąd ta pociągłość rysów? Pewnie dlatego, że `drzwi do lasu` nabrały nowego znaczenia. Zawarły się nagle przed nosem, choć w naszym `Jednaczewiaku`* i tak tylko wiatr hulał ostatnio i ptaki ćwierkały, a teraz... jeno `wilki jakieś`, jak w komedii pt.: `Nic śmiesznego`. 

W parku, który do niedawna świecił pustkami i tylko wrony krakały, nadal zapewne kraczą, ale `nie rozdziobią` przez nowe drzwi, do których nie mam wytrycha. 

Idę więc zaraz do sklepu. Trzeba to jakoś przetrwać, zatem - po chleb! Nikt nie zauważy, że gęba pod maseczką nieco się wyciąga, bo zwyczajnie - szczęka czasami opada. 

* Jednaczewiak - Las Jednaczewski