Teraz, po pięciu latach odkąd go poznałam myślę, że Tomek zeżarł moje serce. W końcu przecież nie miał swojego.  

Cała moja miłosna konstelacja z Tomkiem przekłada się na moje obecne relacje z facetami. Czyli właściwie nie przekłada się bo takowych relacji nie ma. Zdarzają mi się zaś jednowieczorowe przypadki kochanków w fazie pre-łóżkowej. Nie idę jednak z tym tematem do końca gdyż nie bardzo widzę siebie w roli lalki na jeden raz, na taki szybki shot w barze, na taki sprint. 

Raz zdarzyło mi się coś podobnego, bardzo niedawno zresztą,ale po wniknięciu głębiej w specyfikę tego wydarzenia, zorientowałam się, że nie mogę go przypisać do tej kategorii, chociaż większość procedur zostało zachowanych.  

Tomek. Nie wierzę już przez niego nie tylko facetom, ale też ludziom generalnie. Wydaje mi się, że cała populacja  jest dotknięta taką samą znieczulicą jaką był dotknięty mój rycerz na plastikowym koniu. To ewidentnie psuje moje relacje z ludźmi. I nie wierzę facetom. Myślę, że nie ma już dobrych chłopców. Jest za to wypust `tych co to nie oni`, fafarafów, cwanchujków, którzy wypełzają na ulice szukając białogłowych by im serca zeżreć, bo swoich przecież nie mają.