Przestałem się śmiać dopiero, gdy ta dziwaczna kobyłka przecięła linię mety jako pierwsza. Po kilku minutach ujrzeliśmy niewielką grupkę kompletnych kretynów, którzy, postawiwszy na nią, odchodzili teraz od okienka z garściami pełnymi grubych banknotów. Każdemu z nich wydawano po 600 rubli.

- A te twoje ostatnie durnie teraz właśnie zgarniają... ci tam... przy kasach idioci, - przyłamanym szeptem zwróciłem się do mego kompaniona, - Po sześć stów!

- Ano, zgarniają, - z przygnębieniem odparł na to, - pewniak taki...

- Ale jak ja chciałem wykupić na niego los, - z żółcią mu przerwałem, - to coś mi wtedy doradzał?

- Ale czy na takiego konia normalnie się stawia?!

- Skoro za niego płacą takie sumy...

- Taki to już jest pewniak...

- Wiesz co, w tyłek se schowaj te swoje gadki o pewniakach! Zapraszałem ciebie, zdaje się, mój gołąbku, na jutro do mnie - czy tak? Tak było?

- No, zapraszałeś, przypuśćmy nawet...

- To ciebie przepraszam. Wybacz mi, proszę, tylko wiedz, że jutro mnie w domu nie będzie.

- Wiesz co? Ja właściwie...

- Może chciałbyś wpaść do mnie pojutrze? Albo w przyszłym tygodniu? Czy może za miesiąc? Tak, siak, owak czy na wznak - mnie w domu nie ma! Żegnam.

III

Nigdy już więcej nie pojadę na żadne wyścigi. Pozwolić, by wyciągano ci z kieszeni twoje własne pieniądze, i zależeć od jakiegoś konia... Nawet nie pojmuję, jak kulturalny człowiek może tak nisko upaść, żeby siedzieć na hipodromie jak jakiś debil gdzieś w jakimś kącie i gorączkowo drżeć, kiedy w końcu wydadzą mu zamiast 10 rubli 140!

Dobra książka ulubionego pisarza, poważna sztuka teatralna czy rozmowa z ludźmi, których cenisz i szanujesz - oto, czym należy wypełniać swój żywot, oddany mrówczej intelektualnej twórczej pracy.

Dopiero w czwartek tam zajrzę. Na mieście gadają, że będą wysokie wygrane, i konie są murowane. Trzeba przecież odegrać to, co się tak po duracku przegrało.

1915