najlżej mieli pierwsi odchodzący

bez bagażu

teraz grzebią wszystkich zmarłych we mnie

powstaje mogilnik w sercu a poezja

bywa kostnicą

kochana siostro śnię o tobie

gdybym mogła się nie obudzić

słyszysz jak głos mi kostnieje

o dwa lata ocalona w pustce

domu z krwi kości i metafory

bracie mój

kiedy śledziłam ślad na wodzie

znaczony twoją wędką

otępiała fala obmywała martwą rybę

w kieszeni znalazłam okruch dobroci

od przyjaciółki

wsunęła mi nawet nie wiem kiedy

już się nie dowiem

podpieram obolałą głowę

plączą się w niej śmiechy i pozostałości sporów

lecz coraz mniej czytelne

jak szybko tężeje noc zakrywając ten świat

oślizgły jak ryba

każda minuta jest na wagę złota

gdy mijają mnie auta śmierci

gwiezdny żebrak sypie pod pióro litery

z umarłej legendy

wiatr roznosi kropelkowe wieści

tworząc zamęt myśli o chorobie i śmierci

w świecie znaczonym wirusami

selekcja jest ostra