Z bardzo głębokiej szuflady: 1982

"Słowa" w staropolszczyźnie - to czasowniki, czyli wyrazy nazywające czynności i procesy dynamiczne (rozciągnięte w czasie), zaś "imiona" z kolei - to rzeczowniki, a więc nazwy osób, przedmiotów, zjawisk statycznych, niezmiennych. Kamień czy ogień albo chleb są odwieczne, choć, oczywiście, podlegają zniszczeniu.

"Słowa" w tym sensie są ponadczasowe (śpiewać, płynąć, szumieć, padać itp., itp.), a "imiona", jak pisała Orzeszkowa, "czasowe i przemijające": dom się rozpadnie, kamień rozsypie, ogień zgaśnie

Czas (związany z czasownikiem i "słowem") w tej miniaturze ma kluczowe znaczenie, bo wszak atrament sympatyczny działa w określonym czasie, wiatr wieje krócej lub dłużej, a Szekspir pisał o zbrodniach Makbeta nie wczoraj przecież.

Anachronizmy znikają z języka, pojawiają się neologizmy, makaronizmy, rusycyzmy, tworzą się rodziny wyrazów, związki frazeologiczne - słowa płyną i płyną rzeką czasu w dal siną...