biegnie w krople słońca, by dogonić lato

i ostatnią rosę językiem pochwycić

chociaż wraz z jesienią zakrada się starość

wiatrem siły czesze zapachem się syci

zaszeleszczą łapy po wyschniętej trawie

w gęstą sierść się wplotą złoto-rude liście

w szalonej zabawie pod korzeń się skryje

i psotnie spogląda – jak mnie znaleźliście

przejęty wędrówką po same źrenice

wypatruje w dali znikających cieni

za horyzont pewnie chciałby zaraz pobiec

gdzie pożoga lasu dogasa w czerwieni

listopad mu przysiadł szczęściem na ogonie

kilka siwych wąsów przyniósł w podarunku

na grzbiecie włos mierzwi przyjaznym drapaniem

lata odliczając w zawiłym rysunku

Filmik zrobiony do tego wiersza:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Al2Qss7TxGY#!