Zachlupotało nieznaną poświatą 

świeca zgasła 

i wypełzła muzyka zdalna 

gotowa przegonić każdego diabła. 

Drżączka i drgawki wywołały 

eksplozję kambryjską. 

Improwizowane zjawiska w obrębie twarzy 

rozmazały makijaż szopa pracza. 

Wszedł w kontakt z moją krwią 

w najczystszy i najnowszy krzyk mody. 

Z materiału wybuchowego ogona komety 

powstał prawdziwy Humanoid. 

Miał ciało tłustej dżdżownicy 

najeżona głowa kręgiem ostrych ząbków 

półtorametrowa falista substancja 

przeźroczysta nieco. 

Potwór skręcał się 

zmieniał kształty. 

Czarne nóżki wyrastały 

to znów się chowały. 

Przybrał postawę symbolu liczby `Pi` 

i kardynalnych o potędze dwumianu. 

Postać obrzydliwie brzydka 

wyłoniła się z kompostu. 

Zbudowana z ssawek i macek 

bez oczu. 

Kryształowa głowa mężczyzny 

doskonała replika rzeźby w całości. 

Spojrzała mi prosto w oczy 

jakbym nie miał duszy 

zakleszczony pomiędzy myślami. 

-Jestem nikim-powtarzam 

-Nie mam przy sobie żadnej broni 

-Nie mam nic, co mógłbyś mi zabrać. 

Szorują myśli po zakończeniach nerwowych 

Uderzyłem pięścią w splot słoneczny. 

Niezdarnie jak kulawy pies 

poczłapałem do końca świata 

tam i z powrotem.